Giresun (il)

Koordinatlar: 40°34′47″K 38°35′40″D (Harita)

Bu maddedeki bazı bilgilerin kaynağı belirtilmemiştir. Ayrıntılar için maddenin tartışma sayfasına bakabilirsiniz. Maddeye uygun biçimde kaynaklar ekleyerek Vikipedi’ye katkıda bulunabilirsiniz.

Giresun, fındığı ile tanınan ve Karadeniz Bölgesi’nin doğusunda yer alan il. Kirazın bütün dünyaya buradan yayıldığı kabul edilir. Karadeniz’e kıyısı olan Giresun doğudan batıya Trabzon, Gümüşhane, Erzincan, Sivasve Ordu illeriyle çevrilidir. Trafik numarası 28’dir. Yerli halkın çoğunluğunu Çepniler oluşturur. 1500’lü yıllardaki Osmanlı Tahrir Defterlerinde yöreye Vilayet-i Çepni de denmektedir.

Giresun ili, Mustafa Kemal’in 19 Mayıs 1919’da Samsun’a çıktıktan sonraki dönemde olan kişisel muhafızlarının (Topal Osman ve Silah Arkadaşları) memleketi olan bir ildir. Şehir, Aksu ve Batlama vadileri arasında denize doğru uzanan bir yarımada üzerinde kurulmuştur, tam karşısında Karadeniz’in bir adası olan Giresun Adası (Aretias) vardır. Giresun ili 1920 yılına kadar Trabzon iline bağlı kalmış, bu tarihte müstakil sancak, 1923 yılında ise il olmuştur. 1923 yılında Giresun ili, merkez Tirebolu ve Görele ilçesi ile bunlara bağlı Bulancak, Keşap ve Espiye bucaklarından ibaretti. 1933 yılında Şebinkarahisar’ın iliğinin kaldırılması ileŞebinkarahisar ve Alucra ilçeleri de Giresun’a bağlanmıştır. 1934 yılında Bulancak, 1945 yılında Keşap, 1957 yılında Espiye, 1958 yılında Dereli, 1960 yılında Eynesil, 1987 yılında Piraziz ve Yağlıdere, 1992 yılındaÇanakçı, Güce, Doğankent ve Çamoluk ilçelerinin kurulması ile ilçe sayısı 15 olmuştur.

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

Giresun, bir Miletos kolonisi olarak kurulmuştur. Yunanca adı “Kerasus”dur. İsminin, yabani kiraz ağaçlarından dolayı “Kiraz diyarı” olabileceği söylenir.

Giresun, 1397 yılında Türkmen beyi Emir Oğlu Süleyman Bey tarafından fethedilerek Türk yurdu haline getirilmiş olup, Eski Türklerde adı Vilayet-i Çepni’dir. Vilayet-i Çepni güneyde Gümüşhane/Koyulhisar, Gürgentepe; doğuda Beşikdüzü Abdal Musa (Sis) dağının etekleri, Kürtün hattı iç kesimlere yayılan bölgedir. Türkmen boylarından olan Çepnilerin buraya Horasan’dan tarihi İpek Yolu’nun Gümüşhane,Kürtün civarındaki gümüş madenlerinin ve limanların güvenliğini sağlamak üzere gönderilmiş olabileceği belirtilmektedir.

Giresun Çepnileri makamı Güvendi yaylasında bulunan Güvenç Abdal Hazretlerinin müridleriydiler. Giresun merkezi, 1397 yılından bu yana düşman işgali görmemiştir.

İsminin kökeni[değiştir | kaynağı değiştir]

Giresun isminin kökeni hakkında üç rivayet vardır. Rivayetlerden birincisi; “Kerasus” kelimesinden gelmektedir. Birinci rivâyete göre bu isim, “Kerasus”ta bol miktarda yetişen kirazdan gelmiştir. İkinci rivâyete göre ise; Giresun denize doğru uzanan bir yarımadanın üzerine kurulmuştur. Bu yarımadanın şekli de boynuza benzemektedir. İşte bu sebepten Yunanca’da boynuz anlamına gelen “Keras”dan türemiştir. Üçüncü rivayet ise Spartaküs isyanını bastıran ünlü Romalı General Kerasusa atfen verilmiş olmasıdır.

Demografi[değiştir | kaynağı değiştir]

Giresun il nüfus bilgileri
Yıl	Toplam	Sıra	Fark	Şehir – Kır
1965[1]	428.015	32		%18     75.069 352.946     %82
1970[2]	451.679	34	%6	%20     90.906 360.773     %80
1975[3]	463.587	36	%3	%23     108.838 354.749     %77
1980[4]	480.083	37	%4	%26     127.111 352.972     %74
1985[5]	502.151	40	%5	%32     160.995 341.156     %68
1990[6]	499.087	40	-%1	%44     219.114 279.973     %56
2000[7]	523.819	41	%5	%54     283.316 240.503     %46
2007[8]	417.505	45	-%20	%58     240.367 177.138     %42
2008[9]	421.766	45	%1	%56     235.647 186.119     %44
2009[10]	421.860	45	%0	%58     242.584 179.276     %43
2010[11]	419.256	46	-%1	%59     245.381 173.875     %41
2011[12]	419.498	45	%0	%59     248.547 170.951     %41
2012[13]	419.555	45	%0	%59     248.957 170.598     %41
2013[14]	425.007	45	%1	%59     251.811 173.196     %41
2014[15]	429.984	45	%1	%63     270.615 159.369     %37
2015[16]	426.686	44	-%1	%65     275.554 151.132     %35

Giresun 2015 Nüfus sayımı 426.686’dır.

Kültür[değiştir | kaynağı değiştir]

Yöre halkı büyük şehirlere göçe başladığından beri eski gelenekleri az da olsa terk etme yolunu tutmuştur. Ancak büyük çoğunluk eski Karadeniz, göreneklerine bağlıdır. Bu gelenek ve görenekler çoğunlukla eski söylentilere dayanır. Karadeniz kültürü etkisini hala göstermektedir sözlü olarak. Müzik ve folklorde bunu görmek mümkündür.

Her yıl Mart ayının 14’ünde yılbaşı tutulur. O sabah erkenden kalkılır, deniz veya akarsudan su alarak eve gelinir ve sağ ayak ile eşikten geçilerek eve girilir. Su evin dört bir tarafına serpilir. Eğer hayvanlar varsa onların üzerine de serpilir. O gün kimse evine uğursuz gelir diye misafir kabul etmez, ancak ayağı denenmiş birisi varsa o eve çağrılır. Gelen kişi sağ ayağını içeriye atar yeni yılınız hayırlı olsun martınızı bozuyorum der o gece evde ısırgan veya paça pişirilir içine yeşil boncuk atılır. Bunları yerken boncuk kimin ağzına gelirse o yıl bu şahıs ekine başlar, aile içerisinde bol rızıklı kabul edilir.

Yine Mart’ın 14 ünde gün tutulur. Mart’ın 14’ü, Mart 15’i, Nisan 16’sı, Mayıs v.b. aylar olarak adlandırılır. O günlerdeki havanın durumuna göre o ayların nasıl geçeceği hakkında fikir yürütülür.

5-6 Mayıs’ta Eski Türkmen adeti olan Hıdrellez tutulur. Bu gün Hızır ve İlyas Aleyhissamların bir araya geldiğine ve artık kış ayının bitip güzel günlerin geleceğine inanılır ve Göktanrıya en yakın yerlerde yani yüksek tepelerde kutlamalar yapılır. Akşamdan 3-5 genç kızlar niyet tutarak bir gül ağacının dibine yüzüklerini gömerler. Sabahleyin mani okuyarak onları çıkarırlar. Söylenen maninin manasına göre talihlerini denerler.

Ramazan’da çocuklar Dımbılçı denen bir grup oluşturup maniler söyleyerek iftardan sonra evlerin kapılarını çalarlar ve hediyeler toplarlar.

Cenazelerde talkım veriler kırk ve elliikinci günlerde dualar okutulur.. Eski zamanlarda zengin ve hatırlı şahısların mezarlarının başında ilk 3 veya 7 geçe kandil yakılırdı. Şehrin birçok yerlerinde Kutsal ocak yerleri bulunur. Ocak yerlerinde Dilekler tutulur, hastalara şifa, dertlere devalar aranır. Ateş kutsaldır, su dökülmez.

Yeryüzü Şekilleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Giresun yeryüzü şekilleri bakımından engebeli bir görünüşe sahiptir ve dağlar, vadiler ve dik kıyılar geniş yer kaplamaktadır. Karadeniz kıyısı boyunca uzanan oldukça dar ve alçak düzlüklerden oluşan bir kıyı şeridi ile güneyde Kelkit Çayı Vadisi arasını kaplayanGiresun Dağları şehrin yeryüzü şekillerinin çatısını meydana getirir. Kıyıdan 50–60 km içeride, kıyıya paralel olarak yükselen bu dağların ortalama yüksekliği 2000 metredir.

Bazı yerlerde 3000m.’yi aşan Giresun Dağları’nın en önemli yükseltileri şunlardır: Abdal Musa Tepesi (3.331 m), AkılBaba 3300, Cankurtaran Tepesi (3.278 m), Gâvur Dağı Tepesi (3.067 m), Küçükkor Tepesi (3.044 m), Karagöl Dağları üzerindeki Karataş Tepesi (3.107 m) ve Kırkkızlar Tepesi (3.040 m). Kıyıya paralel olarak yükselen bu dağlar üzerinde, kıyı ile iç kesimler arasındaki ulaşım, Şehitler (2.350 m), Eğribel (2.200 m) geçitlerinden, Kurtbeli Mevkii’nden (1760 m) ve ilçelerin yayla yollarından sağlanır.

Şebinkarahisar, Alucra ve Güce ilçelerini içine alan ve daha az engebeli olan güney kesiminde ortalama yükseklik 1000-1500 metre civarında olup arazi Kelkit Vadisi’ne doğru eğimlidir.

Giresun’un güneyini kuşatan dağlar kuzeye ve güneye doğru alçalarak belirli yerlerde düzlükler oluşturur. 1750-2200 metre yükseklikteki bu düzlüklerde pek çok yayla vardır. Giresun Dağları üzerindeki bu yaylaların başlıcaları Kümbet, Kulakkaya, Bektaş, Tamdere, Karagöl, Eğribel, Kazıkbeli, Çakrak, Paşakonağı, Karaovacık ve Sisdağı yaylalarıdır. Espiye ilçesinin düzenlemiş olduğu yayla şenlikleri vardır.

Ulaşım[değiştir | kaynağı değiştir]

Giresun’da şehir içi ulaşım dolmuşlar ile sağlanır. Şehirler arası yolculuklarda terminallerden kalkan otobüsler mevcuttur ve hemen hemen her şehre otobüs bulmak mümkündür. Ordu-Giresun Havalananı’ndan kalkan uçaklar ile şehirler arası yolculuk ve uluslararası yolculuk yapılabilmektedir. Ayrıca Ordu’ya her 20 dakikada bir, Trabzon’a her yarım saat başı dolmuş bulunmaktadır.

İlçeler[değiştir | kaynağı değiştir]

2010 TÜİK verilerine göre ilde merkez ilçe ile beraber 16 ilçe, 17 belde ve 534 köy vardır.

İlçeler;

• Alucra
• Bulancak
• Çamoluk
• Çanakçı
• Dereli
• Doğankent
• Espiye
• Eynesil
• Görele
• Güce
• Keşap
• Piraziz
• Şebinkarahisar
• Tirebolu
• Yağlıdere
• Merkez

Üniversiteler[değiştir | kaynağı değiştir]

• Giresun Üniversitesi

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

• Giresun ilindeki yerleşim yerleri listesi

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]